Podziękowania.

Dziś jest wyjątkowy dzień (jak dla mnie). Dokładnie rok temu rozpoczęłam pisanie swojego bloga…

Zastanawiam się, co napisać. Bo uwierzcie, nie jest mi łatwo opisać wszystko, co czuję. Dokładnie 19 marca 2013 roku napisałam pierwszy post. Pierwszy prolog na moim pierwszym blogu. Już wcześniej, przed założeniem go, myślałam o swoim własnym opowiadaniu, które chciałam stworzyć. Ale nie wiedziałam jak się do tego zabrać…

Tego dnia przyszła do mnie koleżanka. Co z tego, że musiałam ją do tego namawiać? Było popołudnie, zaraz po szkole. Ona sama miała swój własny blog. Poprosiłam ją więc, aby mi pomogła. Karolina oczywiście się zgodziła ;) Za co bardzo jej dziękuję ;** To jej zawdzięczam to, co robię. I co kocham robić.

Wiele razy myślałam o pierwszym poście. Czy napisać coś od siebie? Czy prolog? W końcu zdecydowałam się na to drugie. Nie myślałam, że to da mi aż tyle frajdy! Wymyślanie nowych historyjek o siatkarzach stało się moją opsesją xD

Chciałam Was teraz przeprosić. Te pierwsze rozdziały były beznadziejne… krótkie, sztywne i takie… dziecinne. Kiedy wróciłam raz do pierwszych wpisów… byłam pełna podziwu, że jeszcze tutaj jesteście. Że nie zraziliście się. Osobiście jestem własnym krytykiem. Gdy nie podoba mi się rozdział muszę kolejny napisać lepszy. Nie zawsze to wychodzi, ale się staram. Są niektóre, gdzie jestem z siebie zadowolona. Ale zdarza się to rzadko.

Dlatego tak bardzo potrzebuję Waszych opinii :)

Często zadaję sobie pytanie: Dlaczego postanowiłam pisać?

Ale odpowiedź przychodzi zaraz. Kocham to robić. To mój żywioł. Uwielbiam dzielić się z moimi czytelnikami własnymi myślami. Opowiadanie, które piszę jest taką moją ostoją… Gdy piszę jestem sobą. Wtedy jestem bezpieczna. Nie interesuje mnie nic, prócz tego, co myślę. Nowe pomysły przychodzą non stop! W jednej sekundzie mam tysiąc myśli, jak rozegrać kolejny rozdział.

Ostatnio brakowało mi weny. Zdarzyło mi się to pierwszy raz i na pewno nie ostatni :/ Nie lubię tego uczucia bezsilności. Chcesz coś pisać, ale nie możesz sklecić prostego zdania. Bałam się, że to mi nie minie… bo wtedy bym musiała zostawić to ,co kocham.

Ten blog… to opowiadanie jest wszystkim, co mam.

Teraz mija rok. Jestem z siebie dumna, że wytrwałam. I bardzo mnie cieszy, że zostaliście i czytacie moje wpisy. A nawet liczba wchodzących się zwiększyła! Tak bardzo Wam dziękuję! ;** Dzięki Waszym wyświetleniom i komentarzom, jestem tutaj. Dajecie mi siłę do pisania kolejnych słów, zdań, rozdziałów :) Wiem, że niektórzy lubią czytać moje wypociny. Z czego się bardzo cieszę!

Myślę, że na pewno nie poprzestanę na tym jednym opowiadaniu, które pewnie niedługo się zakończy. Choć do zakończenia tej historii jest jeszcze długa droga.

No właśnie! Co do kolejnych historii… Muszę Wam powiedzieć, że gdy piszę nie potrafię wczuć się w niektóre postacie. Chodzi mi o to, że nie potrafiłaby na przykład pisać blog o Bartoszu Kurku. Jedyny siatkarz, o którym łatwo mi pisać to Zbyszek Bartman. Nie wiem dlaczego. Tak jest, po prostu. Łatwo mi wczuć się w pisanie jego myśli, jego toku myślenia. To fascynujące, gdy staję się jednym z głównych bohaterów i piszę to, co myślę…

Tak więc wszystko co czytacie do tej pory, jest dzięki Wam. Dziękuję za to ;**

Dotrwaliście do końca? Przepraszam, jeżeli zanudziłam. :c Po prostu musiałam Wam powiedzieć, jak bardzo jest dla mnie ważne to, co robię. Decyzja o podjęciu pisania bloga, była pierwszą z moich najlepszych i najtrafniejszych.

Mam nadzieję, że za rok znów będę mogła tu napisać podobny post. I mam nadzieję, że liczba czytelników wzrośnie.

Bardzo zależy mi na tym, żebyście mieli satysfakcję z czytania każdego rozdziału. I pod tym kontem staram się pisać najlepiej, jak potrafię. Przepraszam za te wszystkie literówki, błędy ortograficzne, interpunkcyjne, stylistyczne i wiele innych. Bo wiem, że na pewno jakieś się zawsze zdarzą.

Myślę, że przekazałam Wam co najważniejsze.

Jeszcze raz dziękuję ;** Jesteście wspaniali!