LXV

Stanąłem jak słup soli. Jak to sam? Czy on nie widzi, że obok mnie stoi kobieta?
- Dobrze cie widzieć- wymamrotałem.- Możemy wejść?
- Oczywiście, wchodźcie!- usłyszałem głos matki. Tak, jak dobrze znów ją słyszeć…
- Cześć mamo- przytuliłem ją. Potem ojcu podałem rękę. Nie lubił mnie przytulać. Może jak byłem mały. Ale kiedy skończyłem piętnaście lat, powiedział: ,,To dla dzieci, a ty jesteś już dorosły. Bądź jak mężczyzna!” Tak, to cały on. – Poznajcie Anię, Aniu to moi rodzice.
Uśmiechnęła się i podała rękę mamie, a potem tacie. Ucałował ją w rękę, ale jakby od niechcenia.
- Miło mi cie poznać, Aniu- odezwała się matka.
- Mnie również jest miło.
- Dobrze, przestańmy z uprzejmościami!- przerwał Leon.- Klaudio, kiedy obiad?
- Będzie za piętnaście minut- odpowiedziała trochę zła. Ale zaraz potem się uśmiechnęła.- Wchodźcie, wchodźcie! Rozgośćcie się. Zbyszku, pokaż dziewczynie gdzie co jest.
Skinąłem głową i wziąłem moją towarzyszkę za rękę. Ulżyło mi, że choć na chwilę możemy odejść od mojego taty…
- Tutaj jest łazienka, tam pokój rodziców…- otwierałem po kolei drzwi. Szliśmy przez długi korytarz, po białych płytkach, a ściany kremowe. W stylu mamy. Szliśmy w kierunku schodów na piętro.- A tutaj…
- Czy to ty?- zatrzymała się przy zdjęciach wywieszonych na ścianie.
- Tak- zawstydzony podrapałem się w głowę. -Byłem z ojcem pierwszy raz na rybach, dostałem wędkę… wtedy nie był jeszcze taki…- szukałem odpowiedniego słowa, ale go nie znalazłem. – A tutaj pomagałem mamie robić obiad. Był pyszny. Jak się później okazało, mama dużo poprawiała po mnie. I cała moja duma z tego pierwszego przyrządzonego przeze mnie obiadu, prysła.- Zaśmiałem się, a ona mi zawtórowała.
Chwyciłem ją za rękę i doprowadziłem do schodów.
- A tam co?- zapytała ciekawa.
Uśmiechnąłem się tylko i razem wbiegliśmy po chodach.
- Wow- powiedziała rozglądając się.
- W sumie to moje piętro. Mam tu własny ogromy pokój, telewizor, łazienkę… no i kuchnia tez jest.
- Wow!- powtórzyła tym razem dobitniej.
Przeszła obok stoliczka z kanapą i przez tak zwany przeze mnie „łuk ścienny” do sypialni. Usiadła na wielkim łóżku. W tej kremowej sukience, idealnie pasowała do pomieszczenia. Nagle usłyszeliśmy jakiś tupot po podłodze z łazienki.
- Bobek!- ucieszyłem się, gdy wybiegł do mnie mały Jork.
- To twój piesek?- ucieszyła się Ania, patrząc w zachwycie na zwierzątko.
- Tak- chwyciłem psa na ręce i zacząłem głaskać i się z nim bawić.- Bobek, poznaj Annę, Aniu to jest Bobek!
Wstała z łóżka i pomału podeszła i pogłaskała pieska.
- Cześć, mały- uśmiechnęła się czochrając jego mordkę.- Zaprzyjaźnimy się, co?
Jork polizał ją po ręce i zamerdał ogonem. Podałem go jej. Od razu się do siebie przekonali. Zaczęli się bawić jak dobrzy przyjaciele, którzy nie widzieli się od bardzo dawna. Leżałem na łóżku i patrzyłem, jak razem się bawią. Nie powiem byłem zazdrosny! Mój własny pies odbija mi dziewczynę!
- Może ja pójdę pomóc twojej mamie w kuchni?- spytała nagle poważniejąc. Wstała i usiadła obok mnie na ogromnym posłaniu.
- Nie trzeba. A poza tym kazała mi cię oprowadzić, wiec to robię!
- No wiem… ale tak niezręcznie…- wymamrotała.
Podparłem się na łokciach i dałem jej całusa w usta. Uśmiechnęła się i chyba pragnęła jeszcze raz, więc…
Ale nagle usłyszeliśmy piskliwy szczek. Nie zwracaliśmy na to uwagi. Pocałowałem ja namiętniej. Znowu szczek i warczenie. Ale kiedy nie przestawaliśmy, pies zaczął ewidentnie na mnie szczekać. I próbował wskoczyć na łóżko!
- Bobek, do jasnej cholery! – krzyknąłem.
Pies wypiął tyłek a łebek schował w łapkach przy ziemi.
- Zbyszek!- Ania oderwała się ode mnie i natychmiast wzięła tego zdrajcę na ręce.- Nie krzycz na niego… Biedny mój… przestraszyłeś się, co? No już… teraz jestem ja. On już na ciebie nie będzie krzyczał- mówiła jak do małego dziecka i głaskała po całym tułowiu i łbie.- A teraz idę do ubikacji. Nie będziesz na niego krzyczał? Bo jak się dowiem, to będzie z tobą źle- zażartowała.
Zaśmiałem się. Położyła pieska na łóżku i udała się do łazienki. Kiedy Zamknęła drzwi, porwałem Bobka na ręce i trzymałem go na wysokości moich oczu, żeby mógł mi patrzeć w nie.
- Stary, nie rób se nadziei- zacząłem.- To moja dziewczyna. Myślisz, że mi ją odbijesz? Tak bezkarnie?- czekałem na odpowiedź, a on tylko bezczelnie patrzył na moja twarz.- Ona jest innej rasy, zrozum…
Pies nic. Tyko patrzył na mnie wymownie.
- Wiem, że ci się podoba. Bo komu ona mogłaby się nie spodobać?! Jeszcze w takiej sukience?! Bobi, dobrze wiesz co czuję. Kocham ją, ona kocha mnie. Więc daj nam trochę prywatności, ok.?
Zamerdał ogonem. Odebrałem to jako odpowiedź twierdzącą. Usłyszałem, że Ania wychodzi.
- Pamiętaj- szepnąłem mu na ucho.- Ona jest moja.
Pies zaskomlał i wyrwał się z moich objęć. Od razu pobiegł do Anki.
- No co tam, Bobek?- uśmiechnęła się i go pogłaskała.
- Zbyszek! Obiad!
- Idziemy!- odkrzyknąłem mamie. Chwyciłem dziewczynę za rękę i razem zeszliśmy (trzymając się za ręce).
Gdy byliśmy już w jadalni, gdzie zawsze są jedzone wielkie, rodzinne obiady, przy stole siedzieli już moi rodzice. Tata patrzył na nas dziwnie.
- Siadajcie!- uradowała się na nasz widok Klaudia.
Rozłożyliśmy jedzenie. Podczas drugiego dania zaczęliśmy rozmawiać. Gdyby nie to, że nie potrafiłem oderwać wzroku od Ani… może zauważyłbym do czego ojciec zmierza.
- Od kiedy jesteście razem?- zapytała mama.
- Znamy się już od maja. Ale razem jesteśmy od miesiąca, może dwóch…
Zamilkliśmy. Ojciec nadal o nic nie pytał. Tylko lustrował ja wzrokiem. Wiedziałem, że się źle z tym czuje.
- Nie przeszkadza wam to w pracy?- zapytał w końcu.
- Nie, skąd!- zaprotestowała Ania.- Wręcz przeciwnie.
- Wiem z własnego doświadczenia, że jak ja byłem zawodnikiem…
- Ale ja nie jestem tobą- uciąłem krótko.
Znów ta niezręczna cisza.
- Czyli to jest coś poważnego, tak?- spytała z uśmiechem mama.
Kiwnęliśmy zgodnie głowami. Ale kolejne pytanie ojca mnie doprowadziło do szału. Boże, czy ja muszę się za niego wstydzić? Co Ania sobie pomyśli?...Właśnie dlatego chciałem uniknąć tego spotkania.
- Zabezpieczacie się?
Zbladłem. Spojrzałem na ukochaną. Zamarła bez słowa.

Anka.
- Zabezpieczacie się?- zapytał jego ojciec.
Co jest do cholery? Zaskoczył mnie, dlatego taka a nie inna była moja reakcja. O mało się nie zakrztusiłam.
- Leon!- oburzyła się Klaudia.
Zbyszek poklepał mnie po plecach. Widziałam, że nie był zadowolony z pytania ojca.
- Klaudio, ja się tylko pytam. To ważne, prawda? Nie chcę mieć żadnych niespodzianek! Nie chcę żeby mój syn przez wpadkę musiał zakończyć karierę…
- Zakończyć? Co ty pierdolisz?!- wybuchnął Zbyszek niemal rzucając o stół widelcem.
- Wyrażaj się młody człowieku!- zagrzmiał władczy ton.- To, że jesteś dorosły, jeszcze nie obowiązuje przeklinać przy damach! Trochę taktu.
- A ty na pewno zachowujesz się jak dżentelmen!- zakpił siatkarz.
- Stop! Przestańcie…- poprosiła kobieta. – Nie kłóćcie się chociaż raz…
Mężczyźni mieli jeszcze coś sobie do powiedzenia, ale w porę się powstrzymali. Widziałam, że Zbyszek aż kipi ze złości. Chwyciłam go wiec za rękę i pogłaskałam ją. Rozluźnił pięści i mięśnie. Dokończyliśmy posiłek w już zepsutych humorach. Pomogłam mamie Zbyszka posprzątać. Mężczyźni rozeszli się do swoich pokoi.
- Przepraszam cie za nich- westchnęła w kuchni kobieta.
- Proszę nie przepraszać. Wiem, jak pani się czuję…
- Jaka pani!?- przerwała mi.- Klaudia. Po prostu Klaudia.
- Dobrze- uśmiechnęłam się i zaczęłam wkładać brudne talerze do zmywarki.
- Zbyszek nie mówił, że ma dziewczynę…- zaczęła.- Po Monice długo nikogo nie miał..
- Monice?- podłapałam.
Zdziwiona przerwała na chwilę przelewanie zupy do mniejszego garnka.
- To on ci nie powiedział?- zdziwiła się.
Kiwnęłam przecząco głową.
- Widocznie miał jakiś powód. Skoro nic nie mówił, to i ja nie powinnam rozpoczynać tematu…
- Kochał ją, prawda?- zapytałam nagle jakoś dziwnie się czując…
- Och, tak! Ale nie wszystko jest zawsze takie, na jakie wygląda…
Kiwnęłam głową. Nic więcej z niej nie wyciągnę. Więc dziś wieczorem muszę poważnie ze Zbyszkiem pogadać.
Skończyłam układać talerze. Spytałam, czy jeszcze w czymś pomóc.
- Nie, nie. Idź do niego. Jest pewnie teraz bardzo zdenerwowany, jak zawsze…
Kiwnęłam głową. Wytarłam ręce o szmatkę i wyszłam z kuchni do jadalni. Z jadalni przeszłam przez salon, gdzie TV oglądał ojciec siatkarza. Po cichu przeszłam przez korytarz na schody. Nie chciałam robić hałasu i tym samym zdenerwować pana domu. Muszę przyznać, że w pewnych momentach się go bałam. Szybko wbiegłam po schodach. U szczytu usłyszałam monolog mojego chłopaka. Zajrzałam przez uchylone drzwi. Mówił do siedzącego na kolanach Bobka.
-… ty nie wiesz, jak to jest… - mówił głaskając psinę, siedząc na krzesełku wyglądając przez balkon.- Zawsze tak jest. Zaczyna mnie to wkurwiać. Kiedyś mu wygarnę… Bobek, ty mnie rozumiesz. Prawda? Jedyny, który mnie rozumie!- przytulił pieska i pocałował w czubek czyściutkiej głowy.
- No, no… nie wiedziałam, że z tobą aż tak źle…
Odwrócił się do mnie z uśmiechem. – Tak już mam.
Podeszłam do niego. Stanęłam za nim i objęłam rękoma, przyciągając do siebie.
- Ale mylisz się, kochanie. Nie jesteś sam. Zawsze możesz ze mną porozmawiać. Chociaż widzę, że z Bobkiem o niebo lepiej ci to wychodzi..- Zachichotaliśmy. Usiałam mu na kolanach, a Jork na moich.
- Przepraszam cię za niego…- zaczął.
- Przestań! Nie masz za co. Najważniejsze, że na mój widok nie strzelał z procy albo z dubeltówki.
Zaśmiałam się, a on patrzył na mnie.
- To dlatego nie chciałeś, żebym tutaj przyjechała?
Kiwnął głową.
- Niepotrzebnie tak się martwiłeś- uśmiechnęłam się.
- Jesteś najwspanialszą kobietą na świecie!- pocałował mnie w dłoń.
- Wiem.
- O, jakaś ty skromna!
- Mam to po tacie- zmarszczyłam brwi.
Pocałował mnie w usta. Na początku nic to miało nie znaczyć. Ale potem, zapłonęliśmy. Usta nie chciały się rozłączyć. Przestraszony Bobek zwiał z sypialni do łazienki. Zbyszek wziął mnie na ręce i przeszedł cały pokój. Położył mnie ostrożnie na wielgachnym (dosłownie! Było mega wielkie) łóżku i na tej pięknej, białej w brązowe kwiaty u końcówek, pościeli. Znalazł się nade mną. Jego lewa dłoń zaczęła masować moje prawe udo, a prawą głaskał włosy. Mimo silnej woli, poddałam mu się. Zaczął ściągać moją kremową sukienkę. I kiedy już leżałam w samej bieliźnie, a on bez koszulki, nagle poczuliśmy między sobą coś miękkiego. Miękkiego i… włochatego!
- Bobek…- jęknął Zbyszek.
Zaśmiałam się. Pies położył się na moim brzuchu i nie dał ściągnąć właścicielowi.
- Była umowa chyba, nie?- zapytał wkurzony. A zwierzę tylko popatrzyło na niego tymi swoimi wielkimi, czarnymi oczami…
Zrezygnowany siatkarz opadł obok mnie na łóżko.
- Nie wiedziałam, że ty masz jakieś układy ze zwierzętami! Dlaczego się nie chwalisz?
Spojrzał na mnie śmiejącymi się oczami.
- Jak słowo daję. Któregoś dnia cię piesku uduszę…- wyszeptał do ucha zwierzątka. – O, już wiem! Chodźmy na miasto! Pokażę ci wszystko…
- Ok, jestem za!- ucieszyłam się. Wstałam, niestety Bobi był zmuszony ze mnie zejść, włożyłam powrotem sukienkę.- Zapniesz z tyłu ?- poprosiłam. Wstał, podszedł z tyłu i zapiał guzik. Potem jedna dłoń powędrowała na moje biodro, a druga odsłonił moje włosy z szyi. I ja pocałował. Delikatnie, ale czułam jak mnie paliły jego usta…
I znowu szczek! Zaśmiałam się szczerze.
- Ty mały zazdrośniku!- oskarżyłam psa.
- Niestety ty zostajesz- udawał smutnego Zibi.- Innym razem.
- Ale jak to tak?!- zdziwiłam się.
Spojrzał na mnie z byka.
- Chce z tobą spędzić trochę czasu. A ten tu- wskazał na psa- ewidentnie tego nie chce. Więc porywam cię na cały wieczór!
- Mało czasu spędzamy razem?- zdziwiłam się.
- Zdecydowanie taak- zaśmialiśmy się. Pogłaskałam na pożegnanie Jorka i zeszliśmy na dół.




-------------------------------------------------

Cześć ;*

Jak minął Wam długi weekend? Mam nadzieję, że czekaliście z niecierpliwością na kolejny rozdział ;) 

Otóż miał być dłuższy... jednak się rozmyśliłam. Trochę więcej niepewności, co dalej. 

Troszkę śmiechu, trochę powagi... 

Mam nadzieję, że cieszycie się na ten wpis ;p

Ja przez ostatnie dni nie chodzę do szkoły. Byłam na antybiotyku (który właśnie mi sie skończył) i siedzę w domu. Od nudy jedynie wybawiają mnie książki... Tak, to największa rozrywka! 

Ostatnio dużo napisałam rozdziałów, więc jest szansa... że kolejny pojawi się w niedzielę ;)

Jestem cholernie (przepraszam, ale musze to powiedzieć), jestem tak cholernie szczęśliwa, że zaczynają się rozgrywki reprezentacyjne siatkarzy! I do tego wśród powołanych jest Igła! 

Już się nie mogę doczekać pierwszych meczów, tych emocji... No i nowego Igłą Szyte!!

Tak więc tym moja głowa jest teraz przepełniona xD

Pozdrawiam ;*