LXIX

Poranna siłownia nie była zła. Trener nie wyżył się tak bardzo na moich chłopakach. Już na śniadaniu miał dobry humor. Zresztą , kiedy on go nie miał? Zawsze uśmiechnięty, służący pomocą człowiek. Podczas wysiłku siatkarzy, ja sobie z nim uciekłam pogawędkę.
- Trenerze, jest mało czasu… Nie jestem pewna, czy zdążymy…
- Nie musisz się martwić. Wiem, jakie są warunki. I do tego nie będziemy mieć cały czas do swojej dyspozycji hali. Ale mam nadzieję, że będzie dobrze.
- Zawsze ma pan gotową odpowiedź!- zaśmialiśmy się.- I zawsze taki radosny… Zazdroszczę panu tego.
- Każdy jest inny. I każdy powinien się cieszyć z tego co ma.
Przyznałam mu rację. Po godzinnej siłowni, udaliśmy się do pokoi na odpoczynek. Znaczy oni. Ja musiałam pracować. Poszłam do Bieleckiego i razem wykonywaliśmy potrzebne rzeczy do kolejnego treningu. Gdy uwijałam się z papierkowa robota, wpadł Jarosz.
- Hej! Masz chwilkę?- spytał wchodząc do pokoju Ola, którego w tym momencie nie było.
Włączyła mi się pomarańczowa lampka, że coś może być nie tak.
- Jasne- uśmiechnęłam się i odłożyłam papiery na bok.- Coś nie tak?
- Powiedzmy… No chodzi o to, że nie czuję się tak silny, jak byłem kiedyś.
- Znaczy… nie rozumiem. Przecież jesteś silny!- zdziwiłam się.
- Chodzi tu raczej o moją psychikę- wyjaśnił spoglądając na mnie zawstydzony.
- To normalne. Każdy czasem coś takiego przeżywa..
I powiedział mi wszystko. Jak się czuje, co czuje i pyta o radę. Pytałam z dokładnością, jak prawdziwy psycholog. Obiecuję, że zawsze będzie mógł mi się wyżalić. I poszedł, Gdy tylko przybył fizjoterapeuta.
- Konsultacja?- spytał. Kiwnęłam głową znów robiąc swoje zadanie.

*** 

- Ja nie mogę, no…- zdenerwował się Marcin.
- Coś się stało?- spytałam.
- Tak! Dobrze, że jesteś… może ty ich uspokoisz…
Weszłam do pokoju Kurka, Kubiaka i Jarosza. Wszyscy trzej śmiali się i krzyczeli.
- Co was tak bawi?- zdziwiłam się.
Ale nie odpowiedzieli. Więc wyszłam i udałam się do swojego pokoju na swoje łóżko. Na którym leżał na brzuchu Zbyszek i spał. Zaraz obiad a oni leniuchują! Podeszłam do śpiącego Zibiego i położyłam się na krawędzi łózka. Otworzył oczy.
- O, Anuś…- uśmiechnął się.
- Zaraz obiad- przeczesałam ręką jego ciemne włosy.
- Zaraz wstaję- westchnął i posunął mi się, żebym mogła normalnie się położyć.
- Gdzie Igła?
- Poszedł chyba do Ziomka, czy coś…- posłał mi wiele znaczące spojrzenie.- Jestem w innym świecie teraz, no byłem bo spałem, to nie wiem…
Pocałował mnie w policzek i przyciągnął do siebie.
- Nie jestem pewien, czy te igrzyska będą dla nas korzystne- wyznał smutny.- Dlatego tutaj już nie mogę tobie obiecać medalu…
- Skarbie, ale ja go nie chcę! Chcę tylko, żebyś grał i się rozwijał!
- Wiem, ale tamten złoty medal zdobyłem przede wszystkim dla ciebie. Chciałbym, żebyś kolejny też dostała…
- Stop. Nie myślmy o medalu. To za daleka przyszłość- ostudziłam jego zapał.- Teraz trzeba się skupić na wyjściu z grupy. A to już będzie sukces! Mamy poważnych rywali, których nie wolno nam lekceważyć. Wierzę w ciebie… w Was. Kocham i jestem z Wami, bez względu na wyniki. I nie tylko ja. Ci kibice, którzy tak dopingują, tak was kochają, też z wami będą do końca. Dla nas oczywiście ważne są medale, ale świadomość, że mamy tak wspaniałych siatkarzy, którzy jako jedyni dają nam radość w sporcie, jest nadrzędna nad tymi całymi nagrodami.
- Nie poprawiaj mi humoru- mruknął i poszedł do łazienki.
Westchnęłam. Z nim ostatnio się ciężko rozmawia. Coś się dzieje, ale nie wiem co! I to jest najgorsze. Że on mi nie chce powiedzieć.
Gdy zeszliśmy na stołówkę, było już kilka osób. Siedliśmy na swoim miejscu. Igła z kamerą nagrywał nasze wejście a Winiarski, Kubiak i Kosok o czymś zawzięcie dyskutowali.
- Igła, znajdź sobie inne zwierze do filmowania- powiedziałam.
- Chciałem tylko powiedzieć, że już się nie gniewam- powiedział kamerzysta i odłożył sprzęt.
- A gniewałeś się?- szczerze się zdziwiłam.
Teraz to on patrzył na mnie nie dowierzając.
- Upokorzyłaś mnie, czego się po tobie nie spodziewałem…- westchnął smutno.- Ale! Ale… jako, że jestem twoim przyjacielem z wielką duszą, postanowiłem ci wybaczyć.
- Jakiś ty dobroduszny, Krzysiu- prychnęłam.
- Raczej sknera… nie widzisz, on coś kombinuje… - szepnął Zibi.
- Wiem, że mnie kochacie – uśmiechnął się Libero szeroko.
Pokiwałam z westchnieniem głową i zaczęłam jeść obiad, który już czekał na talerzach.
- O! Idą następni…- Igła oblizał usta i znów zaczął kamerować.
- A ty znowu Igła ze sprzętem… - Piter aż zrobił minę męczennika.
- To ty nie wiesz cichy, że kamera mu żonę zastępuje?- zaśmiał się Dziku a my mu zawtórowaliśmy.
Siatkarze usiedli. A zaraz po nich dołączyli trenerzy.
- Co tak cicho?- zdziwił się Gardini.
Sama nie wiedziałam, dlaczego. Jest dziwnie. Zbyszek był cichy. Taki zabójczo cichy. Nie mówił, o co chodzi. Ale byłam pewna, że coś jest na rzeczy. I, że to może wpłynąć niekorzystnie na innych siatkarzy oraz na naszą grę. Jako psycholog, muszę z nim pogadać. Jako jego dziewczyna- nie chce wywierać presji. I co tu robić? Czy o takiej komplikacji mówił jego ojciec? Musze wybierać, myślałam jedząc obiad.
Skończyłam szybko i wróciłam do pracy. Chłopaki odpoczęli w pokojach i poszli na trening. Ja rozmyślałam nad wszystkim. I tak ogólnie minął czas do ostatniego treningu. Na kolację szliśmy, a raczej oni szli padnięci. Ja w sumie miałam dużo energii.
- Nie tak szybko!- zawołał Igła, który razem z kolegami szli jak zbite psy kilkanaście kroków za mną.
- To moja wina, że nie macie siły? Guzdrzecie się jak muchy w smole!
Ale zatrzymałam się i zaczekałam, aż dojdą. Zbyszek chwycił mnie pod rękę. A przy okazji się o mnie opierał i tak szedł. Z drugiej strony załapał się Krzysiu.
- Ehm… chcecie mnie przygnieść swoją zacną masą?...
- Mięśni- dodał Libero.
- Hę?
- Mię-śni. No wiesz, takie coś, dzięki czemu się ruszamy…- przypomniał mi.
- Ja tu w ogóle mięśni nie widzę, tylko górę tłuszczu- zerknęłam na nich obu.
Krzyś widocznie się już na mnie nie gniewał za tamten numer rano…
- Spójrz na dzika! Jego natura…
- Oj, przestań!
Wyrwałam się z ich objęć i poszłam przodem.
- No kochanie, czekaj!- zawołał Zibi, ale ja nie zatrzymując się weszłam na stołówkę.
Pełno ludzi. Przyjechali inni sportowcy. Oznacza to, że mamy bardzo mało miejsca na własne treningi. Usiadłam na swoim miejscu i nalałam sobie herbaty a potem wzięłam kanapkę. Gdy pozostali doszli i usiedli wstałam aby coś ogłosić.
- Jestem waszym psychologiem- popatrzyła na każdą twarz z osobna.- I mam nadzieję, że o tym pamiętacie. Bo jestem również waszą przyjaciółką. I zawsze możecie przyjść do mnie jeżeli macie kłopot- uśmiechnęłam się do Kuby Jarosza i posłałam znaczące spojrzenie Zbyszkowi.- Jutro, jeżeli chcecie pogadać… i w każdy inny dzień… zawsze jestem i będę do waszej dyspozycji. Wbijajcie nawet w nocy, byle się wygadać i mieć lepszy humor.
- Piękna przemowa!- zaklaskał z uznaniem Winiarski.
- Może ty minęłaś się z powołaniem, co?- zaśmiał się Kosok.
- Nawet jeżeli to szkoda by wam było.
- Dlaczego?- zainteresował się Marcin.
- Bo byście mnie nie znali. A zamiast mnie przyszedł by jakiś stary facet w okularach…
- Biedny Zibi- pokiwał głową Nowakowski.- Nie mógłby porwać serca Anki bo byłaby… facetem…
- No chyba, że w nich gustuje- poruszył śmiesznie brwiami Igła.
Zachichotaliśmy wszyscy.
- Nie jestem tobą- odgryzł się atakujący.
Krzysiek tylko posłał mu zabójcze spojrzenie. Po kilku minutach wstał i poszedł. W sumie to byłam ciekawa, gdzie. Miałam za nim iść, ale właśnie w tym momencie Olo zapytał mnie o ważną rzecz. I nie mogłam mu nie odpowiedzieć.
Pół godziny później leżałam plackiem na swoim łóżku i przyglądałam się białemu sufitowi, bo takowy wydał mi się interesujący…
- Nad czym tak medytujesz?- spytał zirytowany ciszą Kubiak.
No tak. U nas w pokoju było kilka… no ok., dość sporo osób. Oprócz mnie i moich współlokatorów, którzy siedzieli na moim łóżku, jeden opierał się o ścianę, a drugi o moje nogi, przybył Dzik i dziko rozłożył się na podłodze. Stwierdził, że tak jest mu wygodniej, bo go kręgosłup boli.
- Wymasuję ci plecy, chodź…- kiwnęłam na niego, próbując wstać.
Ale czyjeś ręce mnie powstrzymały. Mina Zbyszka mówiła wszystko. Igła tylko spojrzał na nas kpiąco.
- Przypominam, że to mi kiedyś obiecałaś masaż i słowa nie dotrzymałaś- wtrącił Libero oburzony.
- Ej! Myślałem, że dałeś spokój- zmarszczył nos Zibi.
- Bartman zazdrosny…- zakpił Kurek, który leżał na jego łóżku na brzuchu i przyglądał się nam.
- Nie jestem zazdrosny… tylko ostrożny…- poprawił go.- Nigdy nie wiadomo co tym czubkom we łbie się ubzdura…
- Za tego czubka to palnął bym ci w łeb… aż świerzbią mnie ręce…- Kubiak był bojowo nastawiony.- Ale nie chce mi się wstać.
- Przypominam, że dziś czekają nas jeszcze biegi przez okoliczne drogi- przerwał ich sprzeczkę Możdon, który siedział na podłodze oparty o łóżko Krzysia.
- Ty to jednak umiesz człowiek pocieszyć- wkurzył się Igła. – Nie mam już dziś siły…
- Ja tez nie… - przyznał Łukasz z Bartkiem, którzy bez życia leżeli jak psy na łożu naszego króla obrony.
- E, co to dla was…- prychnęłam na chwilę wykonując nagły ruch ręką, nie odwracając oczu od ciekawiącego mnie sufitu.
- Auu!- wydarł się Dziku.- Anka, bierz mniejszy rozmach bo mnie kiedyś zabijesz…
- I dobrze, byłby spokój wreszcie…- mruknął Zibi.
- Co powiedziałeś?!- Michał aż podskoczył, kiedy to usłyszał.
- Nie krepuj się, Aniu…- mrugnął do mnie Zbyszek nie zwracając uwagi na przyjaciela.- Możesz go zabijać do woli…
- Słucham?!!- Kubiak aż wrzasnął.
- Nie drzyj się człowieku…- Kurek mruknął. Teraz zauważyłam, że zabrał Ziomkowi niemal całe łóżko! Rozłożył się, a i tak stopy wychodziły poza kant… głowa zwisała mu z górnej części łóżka. Wyglądało to… uroczo i śmiesznie jednocześnie. – Próbuję się zrelaksować przed ostatnim treningiem dzisiaj…
- I chwała ci panie za to- dodał Igła wznosząc teatralnie ręce i oczy ku niebu.
- I chwała mu za to…- znów mruknął Bartek i z otwartymi ustami chyba zasnął.
- Zróbcie mu zdjęcie- poprosiłam.
Gdy wykonali moje polecenie znów wrócili do tematu jakże męczącego dnia.
- A ty biegniesz z nami?- spytał Nowakowski, który jak do tej pory leżał cicho i się nie odzywał. Grzesiu chyba spał w swoim pokoju mając nadzieję na dłuższy spokój.
- Nie… nie mam siły…
- Ha! I to mówi ta, co się najwięcej dzisiaj narobiła- powiedział z ironią w głosie Krzysiek. – A my ciężko pracujemy…
- A ja to niby nie?!- oburzyłam się.- Muszę znosić waszego marudzenia od samego rana do samego wieczora. Ba, a nawet nocy! Plus papierkowa robota i pomoc Bieleckiemu w masowanie waszych pleców, łydek, pośladków, kolan…
- Dobra, dobra- przerwał mój monolog Marcin. – My już powinniśmy się zbierać, bo za piętnaście minut zbiórka przed ośrodkiem…
- Punktualny jak zawsze- stwierdził Zibi.
- Dobra, trzeba się przygotować…- mruknął Pit, wstając z miękkiego materaca.
- Siuuuurak! Pobudka!- wydarł mu się do ucha Łukasz.
- Jezzuuuu- ryknął tamten.- Głośniej się nie dało?!
- Nieeee- dziwny głos wydał Krzysiek. Coś podobnego do jęku, a na granicy ryku smoka.– Ja tego nie przeżyję! Najpierw się zamęczę na hali, potem wymęczę na siłowni… Umrę podczas biegania a potem zwymiotuję z przemęczenia…
Zaśmialiśmy się chórem i zaczęliśmy zbierać.
- Na pewno z nami nie biegniesz?- upewnił się Piotrek.
- Nie biegnie bo musi się oszczędzać!- szybko wyjaśnił Zbyszek.
- Oszczędzać?- zdziwiłam się szczerze.
- Boję się o twoją nogę, wiesz?
Westchnęłam tylko, dałam mu buziaka i dałam wyjść z pokoju. Jeszcze przez okno patrzyłam, jak wszyscy zebrani pod ośrodkiem zaczynają bieg.
Kiedy zniknęli mi już z oczu odeszłam od okna i udałam się do łazienki. Wzięłam prysznic. Jak zwykle, gdy stałam pod bieżącą, gorącą wodą, rozluźniłam się całkowicie. Jestem dziś nieprawdopodobnie zmęczona.
Zakręciłam kurek i odsunęłam jedną ścianę od kabiny. Wzięłam kremowy ręcznik, który wisiał na wieszaku i się nim okryłam. Zabezpieczyłam, żeby nie spadł i podeszłam do lustra. Ręką starłam kawałek powierzchni z pary i oparta o umywalkę, zaczęłam patrzeć na własne odbicie.
Mokre, długie, czarne włosy spadały mi na ramiona.
- No i co teraz?- mówiłam do swojego odbicia.
Po kilku minutach od stania w jednej pozycji zrobiło mi się zimno. Ubrałam się więc w stare spodnie od dresu i szarą podkoszulkę. Ręcznik zawiesiłam na grzejniku i zebrałam swoje rzeczy. Weszłam do pokoju, oświeciłam lampkę koło łóżka. Odpaliłam laptopa. Połączyłam się z wi-fi ośrodka. Włączyłam Google. Weszłam na skajpaja. Miałam ochotę pogadać z Gabrysią. Na szczęście była dostępna. Włączyłam zieloną słuchawkę i czekałam aż przyjmie.
- Heeej!- zawołała po drugiej stronie przesyłając mi całusa.
- Cześć skarbie!- powtórzyłam jej gest.- Co słychać?
- Jak zawsze nudy- uśmiechnęła się.- A co u ciebie? Opowiadaj!
Poprawiłam się nerwowo na łóżku.
- W sumie… tak jak zawsze. Śmiesznie.- Puściłam jej oczko. – Chłopaki niedawno poszli biegać… w ogóle mamy strasznie napięty grafik. Ja sama jestem zmęczona, a co dopiero oni!
- Co u Grzesia? Jak sobie radzi?
- Całkiem dobrze… na treningach spisuje się super! Każdy daje z siebie maksa.
- Nie mogę się do niego dodzwonić i właśnie dlatego pytam…
- Tęsknisz.
- Ja?! No… no… może trochę…- zawstydziła się.- No, ok. Bardzo tęsknię.
- Da się zauważyć po nim, że on też- powiedziałam to, co chciała usłyszeć.
- Taaak?- wyraźnie się ożywiła.
- Powiem, żeby do ciebie zadzwonił- uśmiechnęłam się.- A jak tam Marek?
Chodziło mi o ojca.
- Wszystko okej.- Powiedziała szczerze.- Byłam u nich dziś. Przesyłają pozdrowienia.
- Pozdrów ich tez, okej?
- Jasne! Ej, a co u ciebie i tego zazdrosnego siatkarza?
Zaśmiałyśmy się.
- Tak jak zawsze. Choć ostatnio… jakoś dziwnie. Z jednej strony no jesteśmy razem, kochamy się itd. … ale czegoś brakuje. Coś go gnębi. Jest inny niż przed przyjazdem tutaj. Nie mam pojęcia, co się dzieje…
Szczerze się zasmuciłam, co od razu przyjaciółka wychwyciła z mojego głosu.
- A rozmawiałaś z nim?
- Tak- kiwnęłam głową, ale wciąż byłam smutna.- A przynajmniej próbowałam. Ale nie mamy ostatnio ku temu okazji… zawsze coś wypada, albo nie mamy po prostu czasu. Jedynie widzimy się na stołówce lub krótkiej przerwie po pracy. A wieczorem jesteśmy tak wykończeni, że nie mamy siły nawet pogadać. Wiem, że coś go trapi. Nie chce mi tego powiedzieć, tylko nie wiem dlaczego.
- Może ci się wydaje?
- Doceniam twoje starania pocieszenia mnie, ale to nie wyjdzie. – Posłałam jej przepraszający uśmiech.
- Po prostu znajdź dla niego czas. Musisz, jeżeli chcesz się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.
- Wiem…- westchnęłam.
Miała racje. Nie mam wyjścia. Pogadałyśmy jeszcze chwilę i się rozłączyłyśmy.







---------------------------------------------

Tam, ta da dam! :D Taką niespodziankę Wam zrobiłam ;) Miał być jutro. Ale, co tam! 

Chyba wyszedł dość długi... oby równie fajny.

 Ale to Wy oceńcie ;*

Nie rozpisuję się za bardzo. Nie chcę już Wam zanudzać xD

Dziękuję za komentarze pod poprzednim postem <3

Kocham Was, buziaki ;**